The Dialectical Relationship of the Syntax of the Qur’ān with the Lexical Customs and Traditions of the 7th Century Arabs

Kur’ân’ın en temel üslup özelliklerinden biri, âyet sonlarında tekrarlanan ve aynı ahengi veren hece, ses, seci kafiye uyumlarıdır. Kulağa hoş gelen melodik yapıdaki üstün sanatlı bu söz yapıları, 7. yüzyıl Hicaz bölgesi Arapların bilmedikleri, aşina olmadıkları duymadıkları şeyler midir yoksa günlük kelamlarında şifahî yazınsal türlerinde mevcut maruf lügavî örf âdetleri, edebî zevkleri çerçevesinde teşekkül tecessüm etmiş ifade kalıpları mıdır? sorusu/sorunu işte makalede ele alınmaktadır. Bu amaçla, çalışma, cahiliye şifâhî, söylemlerinde secili, uyak kafiyeli yapılarını tetkik etmekte; ardından kadim İslâmî literatürdeki verilerden hareketle sonlarındaki yapıların, Arap şairlerin şiirlerindeki uyaklı ürünlerin özellikleriyle diyalektik ilişkisini o dönem toplumunun kelam gözetmeyi âdet alışkanlık haline getirdikleri için, dilin birtakım kıyasî kurallarının terkedilip edilmediğini irdelemektedir. Elbette secili yapılarının zevkleriyle ilişkisine literatürde satır aralarında zayıf cılız bir sesle değinilmiş olsa da ne yazık ki modern çalışmalarında konu, henüz irdelenmiş değildir. yüzden özgün otantik olduğunu düşündüğümüz çalışmanın, alanına katkı sunacağını ümit etmekteyiz. Dolayısıyla literatür taraması yöntemini kullandığımız araştırma neticesinde, birbiriyle uyumlu, ritmik, ses vezinli zevkleriyle, âdetleriyle ilişkili olup olmadığı, daha doğrusu, ifadelerin günkü harikulâde, tarih üstü, aşkın/müteâl dil üslupta mı onların zevk beklentilerine muvafık mutabık, yerel, mahalli, bölgesel, kültürel antropolojik tabiatta varlık bulduğu ortaya çıkacaktır.